De magie van buiten je comfortzone

‘Naast elkaar. In stilte, zonder het af te spreken, is de boodschap helder. Niet storen tijdens het opstijgen. Een blik. En dan in de cocon. Gevouwen op onze stoel hebben we al snel een eigen domein gecreëerd. Oortjes in, filmpje aan. Dat dit voor iedereen die hierbij is betrokken spannend is, is evident. We gaan de grens over. Samen.’

Deze week hebben wij bij 23 mensen in Hong Kong diabetesmedicatie afgebouwd. Dat wat begon als idee werd werkelijkheid. Zoals voorgesteld, misschien zelfs beter. Ook over de grenzen lijkt diabetes omkeerbaar.

Voor mensen die buiten onze landsgrenzen werken, klinkt een programma in Hong Kong misschien heel logisch en gewoon. Voor mensen die dat niet doen, is Hong Kong best een  stap. Zo ook voor mij. Hong Kong is namelijk ver weg van huis en het is – in mijn beleving – totaal anders dan ik gewend ben. Grootser, gevarieerder, hectischer in veel opzichten.

Als iets niet gewoon is, dan komt er heel wat bij kijken om een stap te nemen. Twijfel, aarzeling. Je raakt immers aan de grenzen van het vertrouwde, bekende, veilige. Op die grenzen komen gedachten op, helpende gedachten soms en beperkende vaker. Want ‘wat. als… Wat als het misgaat? Wat als ik niet goed genoeg ben? Wat als het mij niet lukt?’

Die gedachten zijn je ergste vijand

beperkend, zeker niet helpend

en bijna altijd niet waarschijnlijk.

Want waarom zou het buiten je comfortzone niet lukken

als het daarbinnen vanzelf gaat?

Een comfortzone is er echter niet voor niets. Het geeft borging en lijkt je te beschermen. En natuurlijk is het daarbuiten ten minste iets minder comfortabel. Hoewel ik – net als velen – graag in de bekende comfortabele zone zit, beweeg ik mij geregeld naar de grenzen ervan. Soms ertegenaan, soms eroverheen. Soms bewust gekozen, soms koos het leven ervoor. Soms maken anderen een keuze en mag je mee, als je ten minste buiten die comfortzone wilt gaan.

Ik houd van die plek tegen de rand aan, net zoals ik hem vreselijk vind. Dat gevoel, zo herkenbaar. Alsof je op de hoge duikplank staat en weet ‘er is geen weg meer terug’. Dat moment van spanning, dat gevoel ik je buik en hele lichaam met je adem hoog  in je keel. Dan die sprong het diepe in met de leegte erop volgend… Totdat je weer op de grond belandt. Tot dat moment waarop je iets herkent, iets bekends ziet, een anker hebt. Gewaagd, gevlogen en zacht geland. ‘Ik leef nog en het viel best mee.’

Dat moment is magisch, als je het zelf in de hand hebt. Als je er zelf voor gekozen hebt te springen, te vliegen en verder weer op de grond terecht te komen. Met een ervaring rijker, wijzer en dat gevoel van ‘ik kan het’. Dan kun je weer met andere ogen kijken en zijn je gedachten je beste vriend.

Hong Kong was voor mij, naast anders dan gewoon, vooral onwerkelijk en ongeloofwaardig. Dat iets wat we hier in enkele jaren gebouwd hebben en waarvoor we voet aan de grond proberen te krijgen ook daar al omarmd wordt. Soms moest ik dan ook even in mijn arm knijpen, om te beseffen dat ik niet droomde. Dan moest ik even juichen als ik het gevoel kreeg dat het juist gewoon was. Dat was het namelijk niet. En ondertussen ook wel. Want als iets klopt, dan verspreidt zich dat, dan zijn er geen grenzen van landen of obstakels. Dan ga je gewoon mee met wat er is en zijn het slechts je gedachten die beperken. Binnen of op de rand van de comfortzone.

Hong Kong. Gewaagd, gesprongen, gevlogen, zacht geland, liefdevol en dankbaar ontvangen. Een reis erheen an sich, de reis ernaartoe veel langer, intenser, intensiever. Niet zichtbaar is er achter de schermen enorm hard gewerkt, dagen, avonden, nachten soms zelfs vanwege het tijdsverschil. Eerst als droom en ‘wat als’, dan als potentieel en nu als werkelijkheid alsof het heel normaal is.

Buiten de comfortzone, dat is waar het gebeurt, de magie, de groei, de transformatie.

Dank je wel lieve collega’s die hier allemaal aan gewerkt hebben in welke fase dan ook. Ik ben enorm dankbaar dat wij met elkaar binnen en buiten onze comfortzone ons mooie werk verspreiden. Terecht, zo zouden de deelnemers in Hong Kong denken. Want één ding is zeker: zij kijken verder dan de grens van slechts één land. En dat lijkt me in dit geval een hele goede.

Barbara Kerstens is programmadirecteur van Voeding Leeft en zet anderen in beweging door een ander licht te brengen. Haar verhalen gaan over innerlijk leiderschap, groei en ontwikkeling, verbinding & relaties. ‘Ik reflecteer op wat ik zie, lees, hoor, voel of ervaar in het moment en in de kern. Ik orden mijn gedachten, laat een ander licht schijnen en dat schrijf ik op ter inspiratie voor een ander.’