School als bijzaak

Mijn zoon van 13 is knap, wereldwijs en slim. Ik weet dat het mijn zoon is en dat ik kijk door de ogen van een moeder. Toch hoor ik het vaker. Al sinds hij geboren is, weet ik dat hij anders naar de wereld kijkt. Verder, diepgaander, simpeler en rechtvaardiger. Het is die zoon, die mij aanzette tot diepere groei en ontwikkeling en door wie ik gedreven werd om mijn kinderboeken te schrijven: Vlindertaal en het Geheim van het Elfje.

Hij is eigenwijs, leuk met anderen, houdt van sporten, is levenslustig, beweeglijk. Niets mis mee zou je zeggen en dat is zeker zo. Al kom ik – sinds hij op school zit – andere dingen tegen. Al vanaf groep 3 werd hij meerdere keren bestempeld met iets dat vervolgens – door onvoldoende bewijs – weer werd losgelaten. En met al die druk en de behoefte hem in een hokje te stoppen, zag ik zijn levenslust op school met de dag verdwijnen. Gelukkig zijn er vakanties om op te laden.

Na 8 jaar basisschool, waarvan 6 zonder spelen, zit hij op de middelbare school. Daar zit hij goed, sociaal dan. Als het gaat om de corebusiness van school en dat wat hij moet leren, zie ik de frustratie in zijn ogen. Wel je best doen en daarvoor niet beloond worden of de deksel op je neus krijgen, doet de moed in zijn schoenen zakken.

Want deze jongen past niet binnen de kaders en opgelegde grenzen.

Op school is onvoldoende ruimte om te kijken naar kwaliteiten.

Er is geen tijd voor en geen aandacht voor wie jij bent.

Op school leer je niet over het leven of waar je goed in bent. Je leert – niet onbelangrijke – bijzaken, over hoeveel 25 kwadraat is, wat een stilleven is of welke botten mensen hebben. Waar het echt over gaat en wat je hier op aarde te doen hebt, daar is op school helaas weinig aandacht voor.

Dat is moeilijk te begrijpen voor iemand die niet lineair denkt, die verder kijkt dan de wereld, die oplossingen kan bieden waar niemand in het kader op zit te wachten. Dat is niet alleen frustrerend voor hem, maar ook voor de omgeving die ziet dat dit kind, zoals zoveel andere kinderen, boordevol talenten zit.

Als ik terugkijk dan is het vooral waar ik geleerd heb, ervaren heb, gezien heb dat ik dingen neer kan zetten, weet wat werken is, weet waar ik goed in ben. Dat heb ik op school niet geleerd. Sterker nog, als het aan school had gelegen dan had ik niet geschreven, anders leidinggegeven en concepten binnen de kaders ontwikkeld, dan had ik niet gevoeld wat er nodig was of keer op keer een sprong in het diepe gewaagd. Ik heb jaren andere trainingen nodig gehad om af te leren en terug te komen bij wat ik diep vanbinnen weet.

En dus bewandel ik nu een andere weg en neem ik mijn kinderen daarin mee, al dan niet passend binnen de lijntjes. School wordt een – niet onbelangrijke – bijzaak.

Helaas voor ons brein is er soms meer dan zwart of wit, dik of dun, goed of fout. Laten we verder kijken dan dat wat we zien en openstaan voor alles wat niet in hokjes past. Dat wat ‘real life’ gebeurt, is meer realiteit dan dat wat er in laboratoria en op kamertjes bedacht wordt met de gemiddelden op een hoop.

Gelukkig is het vakantie en is het voor hem tijd om op te laden, los te laten en aandacht te hebben voor waar het werkelijk om gaat.

Barbara Kerstens brengt met haar verhalen – over innerlijk leiderschap, groei en ontwikkeling, verbinding & relaties –  lichtpuntjes van binnenuit. ‘Ik reflecteer op wat is zie, lees, hoor, voel of ervaar in het moment en in de kern. Ik orden mijn gedachten, laat een ander licht schijnen en dat schrijf ik op ter inspiratie voor een ander.’